PROLOG

  grudzień 2009 r.

 Wokół mnie roztaczała się nieprzenikliwa ciemność, przecinana w niektórych miejscach rzadką mgiełką w szkarłatnym odcieniu. Zmrużyłam powieki, chcąc chociaż w najmniejszym stopniu skupić rozbiegane po całej głowie myśli i doszukać się celu, w jakim znalazłam się w tym dziwnym i nieco strasznym miejscu.

 Zło zakrada się do Ciebie. Wstrzymaj oddech. Uciekaj!

 Przerażona obróciłam się na pięcie, chcąc znaleźć źródło tej okropnej wypowiedzi. Czy to możliwe, że wydostała się z moich własnych ust? Przecież nikogo prócz mnie tutaj nie ma...

Doznałam dziwnego wrażenia, że powietrze, którym usilnie próbowałam napełnić jak największą objętość własnych płuc, przybrało konsystencję rozrzedzonego kisielu. 

 Zło zakrada się do Ciebie. Wstrzymaj oddech. Uciekaj!

- Nie chcę tu być, nie chcę tu być! – Nawet nie zdałam sobie sprawy, kiedy policzki stały się mokre od łez, a dłonie mechanicznie zaczęły ciągnąć za frędzle wełnianego swetra.

 Kto, u licha, wsadził mnie do tej ciemnej, przerażającej klatki? Co za prymityw nie wyposażył tego dziwacznego miejsca w jakiekolwiek wyjście?!

 Jeszcze raz mimowolnie rozejrzałam się dookoła, modląc się w duchu, by po raz wtóry nie usłyszeć tego przeraźliwego głosu. Aczkolwiek bardziej niż tego ordynarnego dźwięku bałam się samego przesłania tej wypowiedzi. Zupełnie nie wiedziałam, czy mam interpretować je odnośnie własnej osoby, czy jest to po prostu nieszkodliwe zdanie kierowane do każdego nieszczęsnego przybysza, odwiedzającego to upiorne miejsce.

 Ciesz się każdą chwilą spędzoną z bliskimi. Już niebawem nie będzie ci dane się nimi radować...

 Tego już było stanowczo za wiele. Nie bacząc na nic, szarpnęłam się gwałtownie, zmuszając całe ciało to bardziej intensywnego ruchu. Biegłam na oślep. Gdy tylko wpadałam w jakąś szkarłatną chmurkę, jej opary drażniły nieprzyjemnie moje oczy, silnie wyciskając z nich łzy, a całe drogi oddechowe zaczynały niemiłosiernie piec.

 Chciałam uciec. Tylko przed kim? Przed czym? Wyciągnęłam przed siebie ręce na wypadek, gdybym w tej ciemności natknęła się na jakąś niespodziewaną przeszkodę. Zaskoczona spostrzegłam, że w tej całej czerni doskonale potrafię rozróżnić poszczególne części własnego ciała, a nawet kolory ubrań, w jakie było ono odziane.

  Zło zakrada się do Ciebie. Wstrzymaj oddech. Uciekaj!

 Gwałtownie się zatrzymałam, a ponieważ otoczenie było identyczne do tego, które otaczało mnie przed rozpoczęciem biegu, miałam wrażenie, że w ogóle nie ruszyłam się z poprzedniego miejsca. Bezradnym gestem zgarnęłam rozpuszczone włosy i przewiesiłam przez lewe ramię, odsłaniając tym samym znaczną część szyi. Natychmiast poczułam na jej skórze chłodniejsze powietrze... Nawet nie... To był czyjś zimny, urwany oddech.

  Desiree...

 Poczułam jak serce skacze mi do gardła. Skąd, u diabła, to coś zna moje imię?! Dlaczego ma nade mną tak potworną przewagę?

 Chciałam obrócić się i odnaleźć tę tajemniczą istotę. Instynkt podpowiadał mi, że znajduje się gdzieś za mną, niedaleko.

 I nagle, przy gwałtownym ruchu, moja głowa silnie zderzyła się z niezwykle twardą powierzchnią. Urwany, pulsujący ból w szybkim czasie zaczął wypełniać każdą komórkę mojej głowy...

- Desiree, na Boga, obudź się!

 Jęknęłam głucho, natychmiast zdając sobie sprawę, że przeżyta przed chwilą sytuacja była po prostu złym snem. Z lekkim wahaniem rozwarłam mocno zaciśnięte powieki, natychmiast zauważając pochylającego się nade mną ojca. Zdezorientował mnie jego zatroskany wyraz twarzy jak i obrana przez siebie pozycja.

 Zajmowałam bowiem całe tylne siedzenie rodzinnego mercedesa, wyłożona na stercie pluszowych jaśków, okryta cienkim kocem. Dopiero po dłuższej chwili wszystko mi się przypomniało.

 Wraz z rodzicami pojechałam uczcić pierwszy tydzień wakacji do rodzinnego domu taty znajdującego się w Hamilton. Po kilku dniach ciągłych szaleństw i niezwykle klimatycznych wieczorach spędzonych przy kominku z kubkiem gorącej czekolady w towarzystwie rodziców ojca oraz jego przyrodniej siostry, postanowiliśmy wrócić na dwa tygodnie do Wellington. Tata miał bowiem zapowiedziane na przyszły tydzień dwie ważne konferencje, a mama szykowała się na poważny remont we własnej kwiaciarni. Nie miałam jednak powodów do narzekań, gdyż wielkimi krokami zbliżał się dawno upragniony przeze mnie wyjazd do Europy.

- Skarbie, jak się czujesz? – Niepokój w głosie ojca sprowadził mnie na ziemię.

 Zmrużyłam oczy, pragnąc, by widziany przeze mnie obraz w końcu nabrał ostrości. Do samochodu zajrzała również mama. Z troską wymalowaną na twarzy obejrzała mnie od stóp do głów.

- Desiree, czy wszystko z tobą w porządku? Nie boli cię głowa?

 Głowa. W mig wróciło wspomnienie tego nieznośnego bólu, którym zakończył się mój sen. Z tym, że wspomnienie było aż nazbyt realistyczne, gdyż nieprzyjemne uczucie trwało nadal...

- Musiał przyśnić ci się jakiś zły sen – wyjaśnił tata porozumiewawczo kiwając głową. – Gdy zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej już spałaś. Poszedłem zatankować i kupić dla wszystkich coś do picia. Gdy wróciłem, potwornie się rzucałaś. Koniec końców chyba dosyć mocno przywaliłaś czołem o szybę.

- Moje biedactwo – mama ostrożnie nachyliła się ku mnie, delikatnie całując moje czoło. – Zapewne będziesz miała niezłego siniaka. A mówiłam, byś nie jadła tyle lodów przed podróżą! Oto skutki spożywania zbyt dużej ilości cukru!

 Posłała przy tym piorunujące spojrzenie w kierunku ojca. Zauważył to i natychmiast przybrał minę niewiniątka. Bo oczywiście to tata zawsze pozwalał mi na większe szaleństwa w urozmaicaniu codziennej diety. Oczywiście ku frustracji mamy – fanki zdrowej, ekologicznej żywności.

- Oh, kochanie, parę kalorii z pewnością nie zaszkodzi naszej małej Desiree. Zwłaszcza, że trenuje koszykówkę i potrzeba jej mnóstwo energii. Oj, już nie patrz tak na mnie i tak wiem, że bardzo mnie kochasz i uważasz za najlepszego ojca na świecie. A teraz migusiem na swoje miejsca. Jeszcze pięćdziesiąt kilometrów dzieli nas od naszego ukochanego Willington!

 Pocałował mamę w policzek, a gdy ta po chwili zaczęła mościć się na przednim siedzeniu, uśmiechając się przy tym pod nosem, puścił do mnie oczko.

 Musiałam nieźle się natrudzić, by nie parsknąć przy tym śmiechem i zachować należytą powagę.

 Chwilę później do moich uszu doszedł dźwięk uruchamianego silnika. Westchnęłam z zadowoleniem jednocześnie szukając w zmiętym kocu odtwarzacza MP3 i zestawu sudoku, które miałam w ramach zakładu rozwiązać podczas tych wakacji. Zguby leżały jednak tuż przy moich stopach. Słuchawki od odtwarzacza były, jak zawsze, niemiłosiernie splątane, a pierwsze kartki krzyżówki już dosyć mocno pogniecione.

 Prędko przeszła mi jednak chęć na rozwiązywanie matematycznych zagadek. Dosyć szybko znów zaczęła opanowywać mnie senność. Ostatkami sił wyregulowałam głośność i już miałam zamknąć oczy, gdy mój wzrok przykuł czerwony samochód jadący z naprzeciwka.

 Był on jeszcze jakiś kawałek przed nami jednak po obserwowaniu stylu  z jakim wyprzedzał po kilka samochodów naraz, można było wywnioskować, że jego kierowca niezwykle pewnie czuł się za kierownicą.

 Rodzice wesoło rozmawiali o ostatniej wystawie, którą mama niedawno zorganizowała w swojej kwiaciarni, a ja, utulona dźwiękami ich głosów zmieszanymi z brzmiącą w mych uszach piosenką Led Zeppelin „Stairway to heaven” powoli zapadałam w sen, nie przerywając obserwacji maski czerwonego samochodu. Odniosłam wrażenie, że jechał prosto na nas. Nie mogło to być jednak prawdą...

- Boże, Michael, uważaj!

 Nagle głośny krzyk mamy gwałtownie przedarł się do mojej świadomości. Nie miałam jednak czasu, by zareagować i poprosić, by przestała robić taki hałas, gdyż znienacka coś mocno szarpnęło całym moim ciałem, a potem wcisnęło w twardą, blaszaną powierzchnię.

  Zapadła ciemność...

~*~

 Mamy oto prolog. Nie ma co - długo wytrzymałam bez kolejnego bloga z opowiadaniem ;) Pomyślałam jednak, że zamiast wyżywać frustrację na swoim młodszym rodzeństwie, mamie, przyjaciołach i Ukochanym, to Was będę męczyć swoimi bazgrołami.

 Nie jest to żadne ff potterowskie, opowiadanie będzie całkowicie autorskie. Ba, niektóre wątki w nim zawarte mają swoje źródło w nie tylko moim dotychczasowym życiorysie, ale też w przeszłości bliskich mi osób. Oczywiście, nie będę pisać, jakie - co za dużo to niezdrowo.

 Mam nadzieję, że co niektórzy z Was będą chcieli obserwować moje poczynania. Jestem ciekawa, co sądzicie o tej notce ;)